ای دل بشارت می دهم خوش روزگاری میرسد

یا درد و غم طی می شود یا شهریاری میرسد

ای منتظر غمگین مشو قدری تحمل بیشتر

گردی به پا شد در افق گویی سواری میرسد

درد ما جز به ظهور تو مداوا نشود

تا نیایی گره از کار بشر وا نشود

فاطميه  آمد و آن همدم و مونس كجاست

شمع مي پرسد ز پروانه گل نرگس كجاست

در عزاي مادرت يابن الحسن يك دم بيا

تا نپرسند اين جماعت باني مجلس كجاست

آقا جانم

شکوه  آورده ام به نزدت

با باران چشمانم

و سوزی که قلبم را می فشارد

از فریب

از دوستی های پوشالی

یاران ادعایی

دلم گرفته از ابراز مهرهایی که

نامحرم  نمی شناسد...

علاقه هایی که به نام رویا

در  معنویت ما می خلد

و قلبی که  زود باور می کند

و من در این میان

شرمسارم از تو محبوبم

خجلم از باورهای دروغینم

و  سپاسگزارم از همه عنایت تو  که

" هرچند خیلی زود دیر شد "

اما

از مستی کابوسی سخت

بیدار  شدم

آقا جانم ببخش

 
که غمهایم را

در دستان مهربانت می گذارم

جز مهر تو را نمی شناسم

آقا جانم

مرا ببخش

 
که بر درب خانه ات بجز عشقت

کلامی دگر گفتم .....



آقا جانانم 

مرا ببخش .....

مرا  ببخش .....

محبوبم

   مرا ببخش .....

جانانم

مرا ببخش ....

یابن الحسن من از گناه خسته ام...

از اشتباه خسته ام...

به جان مادرت بگو مرا درست می کنی؟

اگر بناست بعد از این مرا خراب تر کنی،

از اول این خراب را چرا درست می کنی؟؟؟!!

از این دلی که سال هاست بندگی نکرده است

فقط تویی که بنده خدا درست می کنی...

یابن الحسن عمری گذشت و کاری بهر شما نکرده ام

صدبار عهد بسته ام اما وفا نکرده ام..!!!

نان و نمک همیشه از سفره تو خورده ام،

یک دفعه شکر نعمتی من از شما نکرده ام...

لطف و عنایتت را بر من تمام  کردی

من حق نوکری را مولا عطا نکردم...

من منتظر نبودم تو بردی انتظارم

تو آمدی کنارم من اعتنا نکردم...

"دل شکسته"

دلم خیلی گرفته ز تک تک لحظه هایی که در انتظار تو گذشت

و من نفهمیدم تا کی باید برای آمدنت دعا کنم،

هر جمعه ندبه خوان تو ام، مولای من... آن هنگام که تشویش و دلهره

زندگی پای در رکاب فراموشی تو میگذارد از خودم می پرسم من همان بنده گذشته بودم که

هر روز برای آمدنت چشمانم به آسمان خیره بود...

اما حال آنقدر
غرق در زندگی فانی ام که فراموش کردم سروری مانند تو را...

نمی دانم کی ظهور خواهی کرد،

نمی دانم کی به کعبه تکیه می زنی همان کعبه ای که تحملش از ما بیشتر است...

اما می دانم روزی خواهی آمد، روزی می آیی و عدالت را در جهان می گسترانی...

همان عدالتی که زیر پای این نامردان له شده، و عشق...

عشقی که به ذلت  کشیده شده

اما با خود می گویم: در زمین عشقی نیست که زمینت نزند،

آسمان را  بنگر...

تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد                   حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

............................................

لیوان آب

صدای زیبای آبشار نقره ای را با همین گوشهای تیزم می شنوم گویی که قطره قطره اش برایم حکم یک دریا دارند،صدایشان کردم آمدند وبرایم یک جام از آب گوارا آوردند،گفتم:مگر خودتان تشنه نیستید گفتند ما سیرابیم،اما تو هنوز رودخانه دلت کویر است،لیوان را گرفتم،نوشیدم آن را،گوارا بود وبه دلم نشست ودر همان لحظه دیدم صدایی دگر نمی شنوم،هر چه نگاه کردم آن همان قطرات آب را ندیدم، گفتم خدایا چرا اینگونه مرا تنها گذاردند چرا اینگونه سیراب شدم،اما مرا خواب کردند ورفتند،صدایی شنیدم به سویش دویدم ورسیدم،آریٍ،آری،این همان آبشار است ورفتم یک لیوان را در کنار سنگ ریزه های آبشار دیدم،دویدم،دویدم،آنقدر که دوباره تشنه شدم اما دیدم نوری کنارم ایستاده ،گفتم که هستی!:

گفت:همان کسی که در انتظارش کنار جاده سرنوشت نشسته ای،گفتم من لیاقت ندارم،چرا سراغم آمدی،گفت:پاک است دلت،اینگونه مگذار آلوده شوند،گفتم:چگونه،گفت مرا طلب کن،صدایم زن،گفتم نمی رسد صدایم به گوشت،گفت رسیده،اما نه با آن لحنی که باید مرا طلب کنی،گفتم عشقم را چه کنم،گفت:عاشق باش،اما آنگونه که خودت می گویی بر سر جاده انتظار منتظرش باش این را گفت:واز جلوی چشمان سیاهم محو شد.

سلام آقا... دعامون کن...

عرق شرم زمين است كه سرباز كم است