الهي...

با خاطري خسته از اغيار و به فضل تو اميدوار

دست از غير تو شسته و در انتظار رحمتت نشسته ام

بدهي كريمي ، ندهي حكيمي ، بخواني شاكرم ، براني صابرم

که زیبا بنده امرا دوست میدارم

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید
ترا در بیکران دنیای تنهایان
رهایت من نخواهم کرد
رها کن غیر من را آشتی کن با خدای خود
تو غیر از من چه میجویی؟
تو با هر کس به غیر از من چه میگویی؟
تو راه بندگی طی کن عزیزا من خدایی خوب میدانم
تو دعوت کن مرا با خود به اشکی .یا خدایی میهمانم کن
که من چشمان اشک الوده ات را دوست میدارم
طلب کن خالق خود را.بجو مارا تو خواهی یافت
که عاشق میشوی بر ما و عاشق میشوم بر تو که
وصل عاشق و معشوق هم،اهسته میگویم، خدایی عالمی دارد
تویی زیباتر از خورشید زیبایم.تویی والاترین مهمان دنیایم.
که دنیا بی تو چیزی چون تورا کم داشت
وقتی تو را من افریدم بر خودم احسنت میگفتم
مگر ایا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟
هزاران توبهات را گرچه بشکستیببینم من توراازدرگهم راندم؟
که میترساندت از من؟رها کن ان خدای دور
آن نامهربان معبود.آن مخلوق خود را
این منم پروردگار مهربانت.خالقت.
اینک صدایم کن مرا.باقطره اشکی
به پیش اور دو دست خالی خودرا.
با زبان بسته ات کاری ندارم
لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم
غریب این زمین خاکی ام.آیا عزیزم حاجتی داری؟
بگو جز من کس دیگر نمیفهمد
.به نجوایی صدایم کن.بدان اغوش من باز است
قسم بر عاشقان پاک با ایمان
قسم بر اسبهای خسته در میدان
تو را در بهترین اوقات اوردم
قسم بر عصر روشن ، تکیه کن بر من
قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور
قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد
برای درک اغوشم,شروع کن,یک قدم با تو

تمام گامهای مانده اش با من

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید

ترا در بیکران دنیای تنهایان.رهایت من نخواهم کرد
 
"سهراب سپهری"

خدایا در پرتگاهای زندگی موجودی  لرزان و سرکش هستم . دوست دارم خوب باشم

اما شرایط دنیا بد بودن را می طلبد دوست دارم خوب باشم اما مدل زندگی ام بد بودن

را لازمه ی قشنگی میداند .همیشه درشرایط خودم را مقصر نمی دانم دنیای امروز را

محکوم میکنم و ان سرکوب میکنم خدایا چرا من می خواهم خودم را به راهی که

 نیست قرار دهم و از ان به مقصدی تاریک برسم بی توجه به سر بالایی ها

 و پیچ و خم هایی که درمقابل  خودنمایی میکنند . احساس می کنم به زودی می رسم

اما احساسم اینجاست که اشتباه میکند و تاوانش افتادن در دره ای سوزان است .

خطا از من است، می دانم.

از من که سالهاست گفته ام “ایاک نعبد”

اما به دیگران هم دلسپرده ام

از من که سالهاست گفته ام ” ایاک نستعین”

اما به دیگران هم تکیه کرده ام

اما رهایم نکن

بیش از همیشه دلتنگم

به اندازه ی تمام روزهای نبودنم