تو مپندار که من غیر تو دلبر گیرم / ترک روی تو کنم دلبر دیگر گیرم

بعد صد سال اگر برسر قبرم گذری / کفنم چاک دهم زندگی از سر گیرم . . .

.

.

می رسد آن که به دنیا نفحاتی بفرستد
آنکه با تشنگی اش آب حیاتی بفرستد

در این شب سیاهم گمگشته را مقصود

از گوشه ای برون آ ی ای کوکب هدایت

تا تونگاه می کنی کار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

یادمان باشد اگر این دلمان بی کس شد
طلب مهر زهر چشم خماری نکنیم

یادمان باشد در این بحر دو رنگی وریا
دگر حتی طلب اب زدریا نکنیم

یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم
وقت پرپرشدنش سوز و گدازی نکنیم

من نه آنم که دوصد مصرع رنگین گویم

من چو فرهاد یکی گویم و شیرین گویم

مراعهدیست باجانان که تا جان در بدن دارم
هواداران کویش را چوجان خویشتن دارم

مرا نه سر نه ســــامان آفریدن
پریشانم پریشــان آفریدند 
پریشان خاطران رفتند در خاک
مرا از خاک ایشان آفریدند  بابا طاهر

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم
عاشق نمی‌شوی که ببینی چه می‌کشم
با عقل آب عشق به یک جو نمی‌رود
بیچاره من که ساخته از آب و آتشم