ذهن شما چه چیزهایی را تداعی میکند؟ چگونه پیش داروری میکند.؟
چه احساسی نسبت به خودتان دارید؟ مثلا احساس کم بینی یا بزرگ بینی!
در چه کارهایی زود عصبانی میشوید؟
به چه صورت در اینده یا گذشته زندگی میکنید؟
تا چه حد ذهنتان با خودتان درگیر است؟و... که پاسخ دادن به اینگونه سوالات هویت ذهنی نام دارد.که برداشت و تصور فرد از خویشتن است.


را ه خروج از هویت ذهنی.
جاری بودن در زمان حال وشناختن و تماشا کردن بهترین راه خروج از هویت ذهنی است.
هنگامی که خویشتن را از ذهنتان جدا میکنید. و انرا برای مدتی تماشا میکنید. ذهن هنوز هم به کار خود ادامه میدهد. و سعی میکند هویت سازی کند. شما در این جنگ{ ذهن و خود} فقط تماشا گر شوید.بودن شما در این لحظه به شما کمک میکند. که دیگر هویت ذهنی قدرت پیدا نکند. ولی این که بخواهید از شر ان خلاص شوید. کاری غیر ممکن است. چرا؟ که به یک روند مداوم و مراقبت روزانه نیاز دارد.

ممکن است شما حالاتی داشته باشید. که دوباره هویت ذهنی تشدید شود. مثل{خشم} که افکار خشم الود در تار و پود شما نهادینه شده که بخواهید بگویید فلانی در حق من چه بدی کرده.ه
یا{حسادت}که حس حسد ورزی در بخشهایی از زندگیتان بروز کند. و شما به صورت ناخوداگاه حسادت کنید.و...
در هم چین مواقعی که این حالات بروز بروز میکند. خودتان را در لحظه حال تماشا کنید. و ببینید که دچار چه مرض ذهنی شده اید؟ دیدن شما باعث میشود داغی این حالات یا این احساسات فرو کش شود.

جنگی که بین ذهن و جسم صورت میگیرد.ترکشهایش به روانتان و گاهی به اعضای بدنتان وارد میشود. و علاوه براین که شما درونن در حال جنگ و ستیز هستید! در دنیای بیرون هم میتوان این جنگها را مشاهده کرد. مثل پرخاشگری، ترس،خشم،نگرانی و...
چرا؟ که هیچ وقت در توقف زمانی به سرنبرده اید. گذشته و اینده بزرگترین عامل برای پیروزی ذهن بر خویشتن است. گذشته شما را به افسوس وا می دارد. و اینده در توهم.
شما با این کارتان به خواسته ذهنتان عمل میکنید. و همچنان او را در جایگاه قدرتش قدرتمندتر میکنید. و او از این قدرت بر علیه شما استفاده کرده. و شما را وادار به پیروی از خودش میکند.

تنها راه رهایی از این وابستکی ذهنی،{شناخت}ان است. تا زمانی که نتوانی نقشه های ذهنت را بشناسی، هیچ راهی برای خلاصی از این دردها نیست.
عدم شناخت، باعث میشود،ذهن دردهای بیشتری بیافریند.
ذهن براورد میکند شما در چه بخشهایی ضعیف یا احساسی هستید. انوقت دست میگذارد روی ضعف شما و هویت خودش را با ضعفتان، یکی میکند. و با قانونی که خود ذهن، طراحی کرده، شما را شرطی میکند.
مثل دردهای احساسی عاطفی، که اکثر مردم در مقابل عواطف و احساساتشان، ضعیف هستند. و بیشترین دردها و لطمات را از جنبه های عاطفی میبینند.چرا؟ که کوهی از درد را در خود نگه داشتند.

دردهای درون دارای دو وجه است. وجه بیدار. وجه خواب.
شاید برایتان اتفاق افتاده باشد. که کوچکترین مسئله ای شما را به شدت ازرده کند. و شما از این رفتارتان ناراحت باشید. و بگویید چه اخلاق بدی دارم. که کوچکترین حرفی که بر خلاف میلم باشد.را نمیتوانم بپذیریم. عدم شناخت شما از دردها درون باعث شده، که کوهی از درد را در درونتان نگه دارید.مثلا شما شکست خورده یک رابطه عاطفی هستید. وبدون اینکه متوجه باشید. این درد عاطفی، درونتان سالها جا خوش کرده. و تبدیل به کوهی از درد شده.

نود درصد دردها، در درون خفته اند. شاید کسانی را در زندگیتان، دیده باشید. که همیشه غمگینند. انگار خمیره این اشخاص را با غم بریده اند. این اشخاص با الگو برداری از دردهای گذشته، و انباشته کردن دردها روی هم، کوهی از درد را با خودشان حمل میکنند. این دردها باعث میشود. دائم غم زده باشند. و بیشتر اوقات حتی، یک نظر بی غرضانه، میتواند این دردها را بیدار کند.

میزان نیرو و مقاومتی که صرف دردهای عاطفی و احساسی و... میشود.باعث میشود شما را از میدان انرژيی تان دور کند. و یک نیروی منفی، در حوضه جسم و روان، به صورت الگوی رفتاری، از شما بروز داده شود. که این باعث بیدار شدن دردهای درونتان میشود.و همیشه خود را با علائم غم زدگی، در اشکال مختلف مثل ازردگی،بیقراری،خشم،نگرانی،پرخاشگری،افسردگی،تنگ خلقی و ...نشان میدهد.
وقتی این حالت به شما دست میدهد. میتوانید باشناخت کامل .مچ این دردها را بگیرید.
بیداری شما باعث میشود. این دردها در هم بشکند.

آرامش پیدا کردنی نیست !
می توانیم پول پیدا کنیم ، می توانیم مقام ومنصب خوب بدست بیاوریم . می توانیم همسر خوب داشته باشیم. می توانیم محل سکونت مجللی دست و پاکنیم . ولی بعید می دانم که بتوانیم به همین ترتیب آرامش بدست بیاوریم . آرامش بدست آوردنی نیست . آرامش یک پدیده درونی است . یا هست و یا نیست آرامش رانمی توان خرید . آرامش دریک کلام خلاصه می شود و آن تسلیم بودن به آنچه هست است. بنابراین به هیچ چیز ربط پیدا نمی کند. یک حالت و وضعیت درونی است . بودن با آنچه هست ! دراین صورت شما دیگر نه اهل مقایسه اید و نه اهل تعبیر وتفسیر ونه اهل انتظارات وتوقعات . با آنچه هست لحظه به لحظه زندگی می کنید و می توانم بگویم که خوش هم هستید. چرا که فکرتان پرسه نمی زند. دیگر ازگذشته و آینده خبری نیست . همیشه تمرکز نسبی دارید. حتا بیشتر از تمرکز ، با توجه زندگی می کنید. توجه داشتن یعنی در لحظه بودن یعنی ناخودآگاه با آنچه هست زندگی کردن . فکر نکنید که درجا می زنید. پویش و کوشش شما ادامه دارد و نتایجش رامی بینید . ولی منتظر هیچ چیز نیستید. همه چیز منتظر شماست . این را با همه وجود بیازمایید

ناتوانی در توقف فکر،رنجی دهشت آور است.اما از آنجا که تقریبا همه ما از آن رنج میبریم،آن را درک نمیکنیم.در نتیجه آن را به عنوان یک هنجار میپذیریم.
این صدای به ظاهر معصوم،مانع از آن می شود که آرامش درونی که از هستی لاینفک است را حقیقتا درک کنیم.
تفکر زائد یک خود دروغین ایجاد میکند که سایه ترس و رنج را در ذهن مان گسترش میدهد.