قدیم‏ ‏تر‏ ‏ها‏ ‏که‏ ‏بچه‏ ‏بودم،یادم‏ ‏هست‏ ‏گاهی‏ ‏مهمانی‏ ‏ها‏ ‏روی‏ ‏پشت‏ ‏بام‏ ‏خانه‏ ‏ها‏ ‏برپا‏ ‏می‏ ‏شد‏ ‏.
به‏ ‏جای‏ ‏بشقاب‏ ‏های‏ ‏یک‏ ‏نفره‏ ‏،طبقی‏ ‏در‏ ‏مقابل‏ ‏چند‏ ‏نفر‏ ‏می‏ ‏گذاشتند‏ ‏و‏ ‏با‏ ‏مهر‏ ‏و‏ ‏محبت،دسته‏ ‏جمعی‏ ‏غذا‏ ‏می‏ ‏خوردند.آن‏ ‏روز،‏ ‏بزرگتر‏ ‏ها‏ ‏به‏ ‏ما‏ ‏کوچک‏ ‏ترها‏ ‏می‌گفتند‏ ‏،رزق‏ ‏ما‏ ‏از‏ ‏اسمان‏ ‏می‏ ‏آید‏ ‏،امروز‏ ‏هم‏ ‏پشت‏ ‏بام‏ ‏خانه‏ ‏هامان‏ ‏سفره‏ ‏شده‏ ‏و‏ ‏یک‏ ‏بشقاب‏ ‏برای‏ ‏همه‏ ‏میگذارند‏ ‏،اما‏ ‏دیگر‏ ‏کسی‏ ‏در‏ ‏پشت‏ ‏بام‏ ‏غذا‏ ‏نمیخورد.
باز‏ ‏هم‏ ‏غذایمان‏ ‏از‏ ‏اسمان‏ ‏می‏ ‏آید؛اما‏ ‏از‏ ‏راه‏ ‏این‏ ‏بشقاب‏ ‏به‏ ‏داخل‏ ‏خانه‏ ‏مان‏ ‏سرازیر‏ ‏میشود‏ ‏.‏ ‏همه‏ ‏با‏ ‏هم‏ ‏می‌نشینند‏ ‏و‏ ‏با‏ ‏حرص‏ ‏و‏ ‏ولع‏ ‏،غذای‏ ‏این‏ ‏بشقاب‏ ‏را‏ ‏میخورند.
قدیم‏ ‏تر‏ ‏ها‏ ‏غذا‏ ‏خوردنمان‏ ‏چیزی‏ ‏طول‏ ‏نمی‏ ‏کشید‏ ؛اما‏ ‏چرا‏ ‏غذای‏ ‏این‏ ‏بشقاب‏ ‏،تمامی‏ ‏ندارد؟‏ ‏
صبح‏ ‏تا‏ ‏شب،شب‏ ‏تا‏ ‏صبح.‏ ‏پس‏ ‏کی‏ ‏سیر‏ ‏میشویم؟
قدیم‏ ‏تر‏ ‏ها‏ ‏غذا‏ ‏خوردن‏ ‏روی‏ ‏پشت‏ ‏بام‏ ‏که‏ ‏تمام‏ ‏میشد،احساس‏ ‏میکردیم‏ ‏به‏ ‏هم‏ ‏نزدیک‏ ‏تر‏ ‏شده‏ ‏ایم.امروز‏ ‏وقتی‏ ‏از‏ ‏پای‏ ‏غذای‏ ‏این‏ ‏بشقاب‏ ‏بزرگ‏ ‏بلند‏ ‏میشویم،در‏ ‏میانمان‏ ‏فرسنگ‏ ‏ها‏ ‏فاصله‏ ‏احساس‏ ‏میکنیم‏ ‏.
کاش‏ ‏زود‏ ‏تر‏ ‏بساط‏ ‏سفره‏ پشت‏ ‏بام‏ ‏مان‏ ‏جمع‏ ‏میشد‏ ‏.‏ ‏چقدر‏ ‏فرق‏ ‏است‏ ‏میان‏ ‏آسمان‏ ‏قدیمی‏ ‏ها‏ ‏‏ ‏و‏ ‏آسمان‏ ‏ما‏ ‏و‏ ‏چه‏ ‏زیبا‏ ‏گفته‏ ‏اند‏ ‏که‏ ‏هر‏ ‏چیز‏ ‏،قدیمی‏ ‏اش‏ ‏صفای‏ ‏دیگری‏ ‏دارد.
کجایی‏ ‏پشت‏ ‏بام‏ ‏های‏ ‏آسمانی؟‏!‏
دلمان‏ ‏برایتان‏ ‏تنگ‏ ‏است.
‏ ‏‏ ‏‏ ‏‏ ‏‏ ‏‏ ‏‏ ‏‏ ‏‏ ‏نوشته‏ ‏شده‏ ‏به‏ ‏قلم‏ ‏محسن‏ ‏عباسی‏ ‏ولدی‏ ‏

_________________
همـه چیزهــای از دسـت رفتــــــه یک روز برمی گـــردنـد ،

اما درسـت وقتــی که یــاد می گیــریم بـــدون آنهـا زندگــــی کنیـم !